Waarom overstappen naar natuurlijke Deodorant
Annemieke
9 maart 2024
Nadat Stella geboren werd heb ik helaas niet meer kunnen werken. Hoewel ik tijdens mijn verlof nog dacht dat ik het deze keer heel anders aan ging pakken en niet zo lang uit de running zou zijn, bleek het in de praktijk een veel langdurig en ingewikkelder verhaal te zijn en werd ik meegenomen in de wondere wereld van het UWV.
Net zoals gebeurde toen ik zwanger was van Brent, werd ook tijdens mijn zwangerschap van Stella mijn contract niet verlengt. Hoe rechtvaardig dat was, of dat het gewoon lastig was voor beide werkgevers om om te gaan met een nieuwe moeder, laten we even in het midden. In ieder geval had ik niet de energie om het aan te vechten, zwanger zijn en daarvan heel ziek worden zorgen daar wel voor. Dus toen ik ziek werd en me aan het einde van mijn zwangerschapsverlof ziek meldde, had ik niet te maken met een werkgever, maar direct met het UWV.
Dat was een hele belevenis kan ik wel zeggen. Tijdens mijn ziekteperiode van Brent, die vanaf zijn geboorte anderhalf jaar geduurd heeft, had ik te maken met een mannelijke, ietwat oudere arboarts. Tijdens mijn eerste gesprek met hem wist hij me meer te vertellen over wat me overkomen was dan dat ik zelf wist en gaf hij me maar liefs 4 maanden om te herstellen. Ik wist niet wat ik hoorde! Het voelde alsof ik een enorme mazzelaar was en heel lang vakantie kreeg.
Dat het na die periode nog geen steek beter ging vond ik dus ook lastig te vertellen tegen die strenge meneer. Geef me nog een beetje tijd, vroeg ik. En dat kreeg ik wel, maar hij was van mening dat het echt niet mogelijk was om nog steeds zo zwak te zijn door de zwangerschap of bevalling. Nee, het moest komen doordat ik gewoon overspannen was en dus gewoon ziek was. Gedwee, want nog steeds had ik geen idee wat er aan de hand was, knikte ik en leverde ik 30% van mijn inkomsten in. Want als die meneer het met zijn strenge gezicht en zijn bakken vol ervaring dat zegt, zal het wel zo zijn.
Als je gewoon ziek bent dan val je bij het UWV direct onder een andere afdeling. En het lijkt zo te zijn dat de afdeling ‘ziekte door zwangerschap’ en de afdeling ‘gewoon ziek’ niet echt met elkaar vandoen hebben. In de eerste 4 weken van de nieuwe uitkering kreeg ik nog zowel van de eerste als de tweede afdeling trouw elke week een uitkering overgemaakt. Dat klopte natuurlijk niet en ik zette het geld opzij zodat ik het direct kon terugbetalen. Ook belde ik met het algemene nummer om het door te geven. Ja, foutje zeiden ze, we gaan er wat aan doen. Nou, dat deden ze. Ik kreeg een keurige brief waarin stond dat ik ongeveer anderhalf keer het bedrag moest terugbetalen van wat ik gekregen had. Dat kon niet kloppen! Maar toen ik een medewerker aan de telefoon had vertelde ze mij enigszins laatdunkend dat dat wel klopte want het systeem zei het nou eenmaal. Dus dan is het zo. Wat ik ook zei en hoe vaak ik er ook over belde, het mocht niet baten. Want het systeem zei het.
Wat een stress. Ik diende een klacht in terwijl in de tussentijd de aanmaningen binnen begonnen te stromen. Onder de druk betaalde ik, in de hoop dat het goed zou komen. Gelukkig kreeg ik een meneer op mijn zaak toegewezen die het behandelde als een hond met een bot. Hij dook erin en vond gelukkig de antwoorden. Omdat ik dubbel inkomen had ontvangen was ik automatisch in een andere belastingschaal terecht gekomen waardoor het systeem inderdaad een hoger bedrag uitrekende. Maar het was onrechtvaardig om de kosten van hun fout op mij te verhalen, dus kreeg ik het geld terug. Maar omdat het nou eenmaal meegenomen was in mijn inkomsten, zou ik ook nog belastingvoordeel krijgen bij aangifte. Een geluk bij een ongeluk. Ook kreeg de medewerker die mij telefonisch benadeeld had een reprimande en moest zij mij excuses maken. Dus kreeg ik een vreemd officiële brief van haar. Ach, het was prima zo, ik had tenslotte mijn geld terug gekregen.
Niet lang daarna, nog altijd niet hersteld maar wel moe van het ziekzijn, sprak ik de strenge arboarts weer. Hij melde me dat het nu echt voorbij was, het had lang genoeg geduurd. Ik moest de WW in. Jawel meneer, zei ik. Gelukkig vond ik niet lang daarna een baan voor 3 dagen in de week die ik met heel veel moeite uitvoerde.
Tijdens de zwangerschap van Stella werd ik weer ziek en, zoals ik al vertelde, werd mijn contract weer niet verlengd. In de laatste week van mijn zwangerschapsverlof meldde ik mij dus weer ziek. En dan is het altijd even afwachten of deze ziekmelding geaccepteerd wordt. Na een paar dagen kreeg ik bericht; uw ziekmelding wordt niet geaccepteerd. In alle staten was ik. Hoe kunnen ze dat nou doen? Zo zonder mij gesproken of onderzocht te hebben? Ik hing weer aan de telefoon. Oh? Zeiden ze. Dat werkt niet zo hoor. Als het afgewezen zou zijn, moet u eerst een arboarts gezien hebben. Dus niks aan de hand. WTF. Alles stress voor niets.
Het gesprek met de arboarts werd weer gepland en Sander ging gelukkig met me mee. Ik was zenuwachtig want we zouden het gesprek hebben met dezelfde arboarts als een aantal jaar geleden, die man met het strenge gezicht, en ik wist inmiddels dat de manier waarop het toen was gegaan niet helemaal klopte. Maar Sander zei dat ik me heus niet hoefde te verdedigen. Dat ik gewoon mijn verhaal moest vertellen en dat iedereen zou inzien dat ik echt ziek was. Ik was blij met zijn steun, maar wist eigenlijk dat het niet helemaal was zoals hij het zich voorstelde. Ik zou me wel moeten verdedigen, wacht maar af.
Meneer begon het gesprek als volgt; ‘Mevrouw Henrichs, wij hebben elkaar enkele jaren geleden ook ontmoet toen u in een gelijke situatie zat. Dat heeft anderhalf jaar mogen duren. Deze keer mag ik hopen dat het niet zo lang duurt?’ Ik wist niet wat ik hoorde. Het begon goed. Ik legde hem uit dat ik zijn hoop deelde maar ik het somber inzag. Dat mijn klachten deze keer vele malen erger waren dan die jaren geleden en dat mijn echtgenoot niet alleen voor morele steun mee was, maar vooral als chauffeur omdat ik, in tegenstelling tot jaren geleden, niet kon rijden. Hij reageerde vervolgens dat hij onderzoeken had gelezen waarvan de conclusie was dat vrouwen na het doormaken van het HELLP syndroom na 7 weken wel weer als vanouds kunnen werken.
Uiteindelijk concludeerde hij, al doorschemerend dat hij wel ontzettend soepel was in zijn besluit, dat mijn ziekte inderdaad door zwangerschap kwam. Dus ik mocht weer een paar maanden van hem herstellen en daarna zou een nieuw gesprek volgen. Op de terugweg, toen Sander en ik napraatte over het gesprek, zei hij dat ik me inderdaad had moeten verdedigen en dat hij het een naar gesprek had gevonden. Nou ik ook lief, welkom bij het UWV.
Gelukkig was dat het laatste gesprek wat ik met de man gehad had. Een maand of 5 later kreeg ik een brief dat ik gebeld zou worden door een verpleegkundige. Het was een aardige en begripvolle vrouw die me kritische vragen stelde maar geen enkele van mijn antwoorden in twijfel trok. Ze was zelf onder de indruk van alles wat ik aan het ondernemen was om zo snel mogelijk te herstellen. Maar ze begreep ook dat het niet van de ene op de andere dag zou lukken. We zouden elkaar over een tijdje weer spreken. Ik hoefde niet meer naar het kantoor om verhoord te worden door een streng gezicht, wat een opluchting.
Maar toen moest ik het tweede jaar van de ziektewet in. Dus toch weer een keuring op kantoor. Maar gelukkig door een vrouwelijk arts. Niet dat dat een garantie is op begrip, maar gelukkig kreeg ik dat wel. Zonder al te veel moeite lieten ze me toe tot het tweede jaar ziektewet naar aanleiding van zwangerschap. De arbeidsdeskundige die ik telefonisch sprak had geen enkele functie kunnen vinden op mijn salarisschaal die ik in theorie nog kon uitvoeren. Ze lieten me weer een jaar met rust om verder te herstellen. De volgende stap op de uitkering ladder zou de WIA zijn. Maar no way dat ik daarin zou gaan, bedacht ik me. Tegen die tijd ben ik echt wel weer beter.
Maar helaas, tegen die tijd was het eigenlijk alleen maar minder goed met me en moest ik helaas toch de WIA aanvragen. Weer volgende een keuring. Dit keer met een arboarts waarvan de strenge man de supervisor was. Het was een prettig gesprek, hoewel ze op geen enkele manier liet blijken medelevend te zijn of een mening te hebben. Ze vroeg gewoon naar de feiten en ik beschreef ze. Stom genoeg ook hier en daar wat dingen laten vallen die ik een paar maanden daarvoor nog kon maar nu niet en wel als een hedendaagse activiteit beschreef.
Met hakken over de sloot werd ik met 37% afgekeurd te zijn (35% minimaal) toegelaten tot de WIA. Want, constateerde de arbeidsdeskundige vanuit zijn computer, wanneer we de salarisschaal waarop ik zat los zouden laten, zou ik nog prima in staat zijn om in een fabriek assamblagewerk of andere werkzaamheden te doen. Bovendien werd bepaald dat ik vanaf mei 2021 het resterende percentage van de 37% van mijn laatstverdiende loon weer moest verdienen. Mocht dit niet het geval zijn, word ik gekort op mijn uitkering tot 30% van het minimum loon. Slik. Ik weet dat mei 2021 nog ver weg is, en heb in de tussentijd wel wat plannen gemaakt om te herstellen, maar toch. Ik was een jaar geleden ook niet van plan de WIA in de gaan. Wie zegt me dat ik volgend jaar wel weer kan werken? Paniek. Ik ga vast investeren in een kartonnen doos denk ik.
Natuurlijk was ik het niet eens met de uitslag. Bij het gesprek met de arboarts van de afdeling bezwaar had ik ook een goed gesprek. Zij was redelijk, ik was redelijk en zo waren we het uiteindelijk wel met elkaar eens. Nu was het weer afwachten op het besluit. Anderhalf week later (ik wist niet dat dat zo snel kon gaan bij het UWV) kreeg ik een enorme pak met documenten en de uitslag. De arbodeskundige van de afdeling bezwaar had bepaald dat ik voor 73% afgekeurd ben. Voor de termijn van het verplicht moeten verdienen van geld betekent het helaas niets, deze staat nog steeds vast op mei 2021, maar hoeveel ik dan moet verdienen is wel verandert. En dat scheelt een heleboel.
Het zal niet het laatste zijn wat ik met het UWV te maken heb. Mijn ervaringen zijn niet onverdeeld goed of slecht, maar ontzag heb ik wel voor ze. Het is een enorm bureaucratisch orgaan met een enorme macht. En daarbij maakt het ook nog veel uit wie je treft, dus zo objectief is het allemaal niet. Natuurlijk, het blijft lastig en veel mensen zullen misbruik maken van hun diensten. Maar toch, een beetje vertrouwen in de mens zou wel fijn zijn. Afijn, welkom in de wondere wereld van het UWV.