De start van Head start
Het is alweer een paar weken geleden dat ik begon ik met Head Start, een programma wat CFX aanbood aan pechvogels zoals ik, die hun behandeling noodgedwongen vele maanden later moeten laten plaatsvinden. Het was een deal die ik echt niet kon laten lopen, het kostte me niets extra (hoewel ik wel nu alvast 2000 dollar moest overmaken) en ik kreeg wel extra therapie! Achter mijn computer weliswaar, maar toch, ik zou de mensen ‘ontmoeten’ en ervaren hoe hun behandeling in zijn werk gaat.
Mazzel
Aan 170 mensen werd op een zekere dinsdag om 18:00 de mail verstuurd met de aankondiging dat er nieuwe Head Start plaatsen te vergeven waren. Alleen in dit geval ben ik dankbaar dat ik met mijn telefoon vergroeid ben en die mail dus vrij snel daarna zag. Zonder me verder te verdiepen in wat er nou eigenlijk aangeboden werd, heb ik me direct ingeschreven. En dat was maar goed ook, want nog geen 10 minuten later las ik allerlei gefrustreerde berichten van mensen in de Facebookgroep van de mensen die naar Utah afreizen dat er alweer geen plaats meer was. Dus wat een mazzel! Dit soort lichtpuntjes kon ik op dat moment wel erg goed gebruiken.
Info gemist
Er was al eerder een mail uitgegaan van CFX die ik helaas niet had ontvangen en daarin hadden ze kennelijk uitgelegd hoe de Head Start precies in zijn werk ging. Delen had ik ervan opgepikt uit de Facebookgroep, maar het hele verhaal had ik even gemist. Dus dacht ik dat ik slechts op een maandagmorgen (middag natuurlijk voor ons) 4 uur therapie zou krijgen. En nu ik me ook echt ingeschreven had, heb ik dat toen netjes in onze familieagenda gezet zodat Sander wist dat ik die tijd even niet aanspreekbaar zou zijn.
Maar toen sprak (of spreken, meer typen) ik met wat mensen, die dezelfde week eerder hadden gedaan, en toen bleek het 4 dagen te zijn. 4 dagen! Wow. Vier dagen lang, vier uur achter het scherm van mijn computer. Aan dat idee moest ik wel even wennen aangezien ik normaal gesproken na een uurtje scherm al een hoofd heb alsof er een rot rauw ei in zit. Maar ja, in had me nu al ingeschreven en die mensen zijn heus wel wat gewend met mensen zoals ik. Dus dat zou allemaal vast wel los lopen.
Uh, schatje?
Nu nog het nieuws aan mijn geliefde brengen: ‘Schatje, ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Het goede nieuws is, is dat mijn hoofd aan het einde van volgende week het waarschijnlijk een stuk beter doet en ik dan super veel kan helpen met alles. Het slechte nieuws is, is dat ik volgende week de hele week er ‘even’ niet ben en je alles alleen moet doen.’ En stel je dan daar mijn allerliefste glimlach bij voor terwijl ik mijn hoofd een beetje schuin houd. Dat heeft het hem waarschijnlijk gedaan, want mijn liefste vond het natuurlijk geen enkel probleem want dat ging hij wel even regelen.
En dat bleek ook wel, want tijdens de week zelf heeft hij de kinderen zo veel mogelijk bij me weg en bezig gehouden, gekookt en ze naar bed gebracht. Het klinkt nu misschien alsof zijn taken die week weinig voorstelde, maar dat was geheel niet het geval. Want je moet weten dat ons geliefde nageslacht er soms op uit lijkt te zijn om je lichamelijk en geestelijk helemaal kapot te maken met hun niet aflatende energie. Hij was net zo stuk aan het einde van de week als ik… De schat.
De week was aangebroken
Afijn, nu was de week zelf aangebroken. Op 11 mei om 16:00 precies, 8 AM Mountain Standard Time, zou de week van start gaan. Ik had in de dagen daarvoor de zolder ‘therapie proof’ gemaakt en eventuele vreemde objecten in het zicht van mijn camera verstopt. Nog steeds kon ik me slecht een voorstelling maken van wat er precies ging gebeuren en zat ik lichtelijk zenuwachtig om tien over half 4 achter mijn computer.
Password needed
Ik wilde op tijd zijn om te kijken of alles goed zou werken met Zoom, het programma waarmee ik contact zou hebben met de andere kant van de wereld. Nou, dat was dus niet zo. Er was kennelijk vergeten in dat programma om het vinkje ‘password needed’ uit te zetten. En laat ik dat password nou niet ontvangen hebben… Ik heb gemaild en gemaild en uiteindelijk zelfs maar gebeld naar het hoofdkantoor om aan dat wachtwoord te komen, maar er was niemand te bereiken.
Wat een stress zo aan het begin van de week. Gelukkig bleef mijn afwezigheid niet onopgemerkt en kreeg ik een mail van de hostess waardoor ik, weliswaar 10 minuten te laat, toch nog mee kon doen. Dus uiteindelijk was er niets aan de hand. Maar als iemand die absoluut niet tegen stress kan en die toch al zenuwachtig was, was dit niet het beste begin. Gelukkig werd het snel goedgemaakt door de lieve mensen die ik daar sprak en me weer snel op mijn gemak konden stellen.
Therapy na therapy
Mijn eerste sessie was met Alyssa, een ontzettend lieve en hartelijke jonge vrouw waarmee ik Neuromuscular Therapy deed. Het was vooral een introductie daarvan waarbij ik wat oefeningen deed met mijn armen en nek. Prima te doen! Na een uurtje en een korte plaspauze van een paar minuten verscheen Paige op mijn scherm die Dynavision oefeningen met me deed. In de kliniek is dat een fancy bord waarop knoppen met lampjes te zien zijn. Die had ik natuurlijk niet op de zolder dus met plakkers op de muur werd het bord enigszins nagebootst. Het was super lastig om te doen en ik had niet kunnen denken dat ik zoveel moeite zou hebben met het alfabet.
Maar goed, zoals Amerikanen zijn deed ik een ‘great job! en deed ik het ‘super awesome!’. Fijn, zoveel positiviteit wanneer je in bijna een minuut probeert te bedenken wat er nou in Godsnaam ook alweer na de letter I komt…
Ogen trainen
Verder stond er die dag, steeds met een paar minuten tussen de sessies door, nog Sensory Motor Training, waarbij ik weer wat oefeningen moest doen met de plakkers op de muur en NIT (Neuro Integration Therapy), een therapie waar aandacht werd besteed aan de ogen en de ademhaling. Geen idee eigenlijk waar dit precies voor staat, maar het was een intensief half uur. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het trainen van je ogen is kennelijk een heus ding en best pittig.
Rond een uur of 6, ergens tussen de therapieën door in de paar minuten dat ik pauze had en mijn lief appte; ‘Nu graag! 3 minuten tijd!’ kwam hij als een razende de trap op gehold. Hij bracht me dan (zo lief!) een bordje eten met wat te drinken ernaast. Wat ik vervolgens als een malle naar binnen werkte in de resterende minuten zodat ik weer door kon met de volgende therapeut. Gelukkig eindigde de dag met een half uur relaxation. Even bijkomen van alles en het hoofd de tijd geven het te verwerken. Echt een heel fijne afsluiter.
Minder relaxt
De volgende dag zat ik weer klaar in mijn gewone kloffie achter mijn computer. Gelukkig ging het inloggen deze keer een hoop soepeler, sterker nog, niks aan het handje. De dag begon weer met Neuromusculair Therapy door Mike deze keer. En deze keer was het wat minder relaxt. Stond ik daar in mijn spijkerbroek en trui te zweten. Kennelijk was dat nog een stukje informatie dat ik gemist had; draag work-out clothes. Oh well, het was super deze oefeningen weer eens onder begeleiding te doen. En het fijne was dat ik me er op dat moment niet eens slechter door voelde! En natuurlijk, heb ik misschien een beetje overdreven met alles, maar opgeven en laten zien dat je conditie niet heel best is is natuurlijk geen optie…
Even bijkomen?
Gelukkig zag ik het in volgende uur Emily, die Cognitieve Therapie met me deed. Tijdens deze therapie hoefde ik in ieder geval niet rond te springen dus kon ik een beetje bijkomen. Maar niets was minder waar. Keihard werken was het! Mijn hersenen werden tot in elke vezel uitgedaagd om dingen te onthouden, te multitasken en dat dan allemaal tegelijk. Super leuk om te doen, maar tjonge, mijn hoofd had er wel wat moeite mee. Tijdens die dag was er überhaupt weinig tijd om bij te komen.
Intensiever
De introductie was voorbij en dag 2 was er duidelijk eentje van doorpakken. Alles werd een stukje moeilijker en intensiever en mijn hoofd had duidelijk moeite het allemaal bij te houden. Dus toen ik die avond beneden kwam was ik helemaal kapot. Een beetje doelloos voor me uit kijken was het enige wat nog goed ging want de beelden op tv gingen te snel om te kunnen zien en doordat ik mijn gedachten niet meer kon ordenen was een gesprek ook niet echt zinnig meer. Geeft niet allemaal natuurlijk, dat hoort er gewoon bij, maar naar bed gaan was heel erg fijn.
Naar gevoel
De volgende morgen werd ik wakker met een naar gevoel. Het gevoel van de vorige avond was niet gezakt, sterker nog, het was nog eens een beetje erger geworden. Er zat niets anders op dan maar weer terug te gaan in bed, door middel van een oogmasker op mijn ogen rust te gunnen en een boekje te gaan luisteren. Zoveel mogelijk rust voordat het hele circus om 4 uur weer opnieuw zou beginnen.
How are you?
De allereerste vraag die ze je stellen als je weer inlogt voor een nieuwe dag Head Start, is hoe het met je gaan. How are you feeling? How are you’re symptoms? Are you experiencing any headache? Dat zijn geen fatsoensvragen, maar de enige indicatie voor hen om te zien of de therapie gaat zoals die moet gaan. Dus is het belangrijk om er eerlijk op te antwoorden. Een klaagzang van jewelste van mijn kant volgde dus en iedereen die ik die dag wist dat ik een slechte ochtend had gehad en het vandaag wat kalmer met me aan moest doen. Ik kreeg veel tijd om ademhalingsoefeningen te doen en mijn ogen met mijn handen af te sluiten.
En weet je, dat werkte! Het was natuurlijk een intensieve dag, want ondanks de nare ochtend heb ik hard gewerkt, maar toen ik die avond beneden kwam was het niet erger dan de avond ervoor. En iedereen weet, stabilisatie is vooruitgang!
Laatste dag
De volgende dag, de laatste dag van de Head Start, werd ik goed wakker. Het ging goed! Tuurlijk, ik voelde dat er iemand met mijn hoofd had gerommeld, maar ik had niet de behoefte om in bed te kruipen en de dekens over mijn hoofd te trekken. Het was dan ook weer een fijne dag waarin ik een hoop gedaan en geleerd heb. Met mensen die voor alles wat je zegt en verteld begrip hebben en het herkennen. Ze juichen je toe en moedigen je aan. Dat was vanachter mijn scherm al een hartverwarmend gevoel, dus kun je nagaan als je echt daar zou zijn. Jammer dat het voorbij is. Gelukkig heb ik nog een week in het verschiet.
Somebody messed with my brain
Het heeft een paar dagen geduurd na de Head Start voordat ik er weer helemaal was. De uitspraak ‘somebody messed with my brain’ was nu wel heel erg relevant en letterlijk op te vatten. Het was een heel waardevolle ervaring en de ultieme bevestiging dat ik de goede keuze heb gemaakt te kiezen voor CFX. Want laten we eerlijke wezen, met verhalen en ervaringen van anderen kun je nooit 100% weten of het ook echt iets voor jou is. Dus het is een sprong in het diepe om deze keuze dan toch te maken.
Ik weet het zeker
Maar nu weet ik het zeker. Ik heb gezien, gehoord en gevoeld hoe het is en het is ongelofelijk. De multidisciplinaire aanpak van deze kliniek is nergens anders zo te krijgen. Alle behandelaren zijn hoogopgeleide professionals die samen onder een dak zitten om de patiënt een zo goed mogelijke en effectieve behandeling te geven. Ze werken samen en vullen elkaar aan hoewel hun behandelingen misschien enorm verschillen. En dat allemaal met een empathie waar je warm van wordt.
Ja, het was een heftige keuze om te maken en eentje die ik zonder jullie niet had kunnen doen. Maar het zal het waard zijn, want het is de juiste! Dat weet ik door de Head Start nu echt zeker.