Waarom overstappen naar natuurlijke Deodorant
Annemieke
9 maart 2024
Dit blog gaat over Brent, onze Superman.
Bijna 6 jaar geleden, net toen ik flink bezig was met het maken van een prachtig kind, werd ik opeens zonder enige vorm van waarschuwing heel erg ziek. Dat was niet zo heel erg goed voor mij, dat is inmiddels wel duidelijk, maar ook voor het kind wat op dat moment in aanbouw was, was het niet bevorderlijk. Dat bleek ook wel, toen hij halsoverkop uit zijn warme en veilige omgeving gehaald werd en de koude en felle wereld in werd geslingerd. Dat vond hij op dat moment niet zo leuk, hoewel hij niet de kracht had om er toen veel over te klagen. Bovendien stopte ze zo’n grote buis in zijn kleine mondje dat dat ook niet meer lukte.
In stilte beleefde hij de eerste weken op de wereld, weg van het monotone gedreun van de hartslag van zijn moeder. Hoewel hij nog niet in staat was om zijn ogen te openen en te zien wat er gebeurde, hoorde hij dat de mensen om hem heen bezorgd waren. Bezorgd dat zijn hersenen de grote overgang naar de wereld wel aankonden. Bezorgd dat zijn hart het niet aankon om opeens helemaal zelf het bloed rond zijn lijfje te pompen. En bezorgd dat zijn onderontwikkelde longen de zuurstof naar binnen halen en de afvalstoffen weer eruit kunnen sturen.
Ja, de bezorgdheid was wel gedeeltelijk wel terecht, want die kleine longen hebben de grootste moeite het werk gedaan te krijgen. Dat ze daar dus een beetje bij helpen is dus wel prettig. Maar toch, het voelt vast niet fijn om constant iets op je neus te hebben gedrukt. En die pet die de hele stellage bij elkaar houdt, zit toch wel erg strak om dan kleine groeiende hoofdje.
Na een tijdje, en daar had hij echt naar verlangt, hoorde hij het weer. Het bekende kaboem, kaboem, kaboem, wanneer zijn flexibele oor voorzichtig op de warme blote borst van zijn moeder wordt gelegd. Heerlijk is het om daar te zijn, maar poeh, ook zo verschrikkelijk vermoeiend om de reis van en naar de couveuse steeds te moeten maken. Het optillen, de slangen, buizen en infusen die uit het lijfje bungelen en uiteindelijk helemaal ingepakt worden met warme dekens. Wat een werk voor zo’n kleine jongen. Maar het is het waard. We knappen er allemaal van op. Met echt lekker voelde hij zich niet. Hij was hem duidelijk aan te zien.
Als moeder is het heel lastig je kindje zo te zien. Hij was er zo vroeg dat ik me eigenlijk amper realiseerde dat ik moeder was en ik had me de kraamtijd toch heel anders voorgesteld dan dat die toen was. De zorgen of hij de nacht wel zou overleven. De zorgen over morgen, of hij die zonder al te veel pijn en ongemak zou doorkomen. De zorgen over de toekomst en hoe hij zich daarin zou kunnen verplaatsen. Maar, zoals alle donkere wolken in het leven, ze drijven voorbij. Soms met een figuurlijke onweersbui en soms denk je dat de wereld in zijn geheel ten onder gaat. Maar, het gaat voorbij. En zo ging dat ook met de geboorte en ziekenhuisopname van Brent. Na iets minder dan 4 maanden pendelen tussen ons huis en het ziekenhuis was hij opeens thuis. Gezond en wel.
Men vroeg mij wel eens; ‘je moet je vast enorm veel zorgen om hem maken, nu hij thuis is’. En altijd was het antwoord dat dat eigenlijk helemaal niet zo was. Want Brent was een soort superman voor mij. Wat hij allemaal doorstaan heeft, al die narigheid en pijn, dat kon door geen enkele andere situatie meer overschaduwd worden. Alles wat er nu nog op zijn en ons pad zou komen zou peanuts zijn ten opzichte van wat er al geweest was. Dus had ik me nergens om zorgen om te maken, want hij kon alles aan. Hij was echt een superheld.
En dat is hij ook. Hij stuift door het leven met een energie en nieuwsgierigheid waar ik jaloers op ben en hij zal je direct overrompelen met zijn openheid en charme. Zijn prachtige blauwe ogen, ondeugende lach en de warmste armen die je knuffelen precies op het juiste moment. Geloof me, ondanks zijn bijzonder lastige start is hij echt goed gelukt.
Dus als iemand zegt dat je achter loopt, dat je je onder de onderste lijn maneuvreert en dat er echt wel reden is om zorgen te hebben. Trek je er niks van aan. Je bent uniek. Een superheld die de wereld op zijn eigen wijze en tempo veroverd. Geen heuvel is je te hoog en geen uitdaging te groot. Je doet het gewoon. Misschien wat aarzelend in het begin, maar het lukt je wel. Dus wat de uitkomst dan ook is, je doet het geweldig en het komt wel goed. Je vader en moeder hebben een ongelofelijke geluk met jou. Als superman. Want je bent nou eenmaal perfect zoals je bent. Brent.
En dat rijmt.