Verleden, heden en toekomst
Geen goede dag
Vandaag heb ik geen goede dag. Er gaat van alles mis in mijn hoofd en ik zit behoorlijk bij de pakken neer. Dus heb ik besloten om mijn laptop erbij te pakken en er maar eens over te gaan schrijven. Over verleden, heden en toekomst. Dus het wordt geen grappig verhaal, dan weet je dat alvast. Veel gezeik en gejank en ander onredelijk gezever. Dus als je daar geen zin in hebt, wat ik me ontzettend goed voor kan stellen, klik dan maar als de wiedeweerga weer terug naar de vorige pagina. Ik zal het je echt niet kwalijk nemen. Beloofd.
Vroeger
Brent is al bijna 6 jaar oud. Zo lang is het dus geleden dat ik nog echt mezelf was. Stella is alweer ruim 2 en sinds dat zij er is heb ik niet meer gewerkt. En toen ik dat nog wel deed, ging dat eigenlijk ook niet echt goed. Tussen Brent en Stella heb ik twee banen gehad. Een baan bij een IT bedrijf wat op papier mijn droombaan leek, maar in de praktijk een bedrijf was waar ik me niet helemaal op mijn plek voelde. Bovendien ging het voor geen meter wat ik daar deed. Daar kan ik eigenlijk wel eerlijk over zijn. Ik had moeite met concentreren, kon niet goed vooruit denken en nieuwe dingen oppakken was ook een probleem. Laat nou net de dingen zijn die er van je verwacht worden als je een ‘consultant’ bent. Ik dacht destijds dat het aan hen lag, dat omdat zij zulke klootzakken waren en mij zo behandelden als ze deden, ik des te meer in mijn schulp kroop en onder presteerde. Het waren ook klootzakken hoor, niet allemaal natuurlijk en de meeste niet zelfs, maar ze waren niet schuldig aan mijn slechte presteren. Dat was ik zelf. Maar hoe kon ik dat weten? Ik had geen idee wat er aan de hand was en was het ook niet van mezelf gewend.
Goed gevoel
Het voelde goed toen ik had besloten daar weg te gaan en een andere baan te gaan zoeken. Die had ik snel genoeg gevonden, want met mijn eigen presentatie is nog altijd niet zoveel mis. Het was bij een enorm bedrijf in een functie die nieuw ontwikkeld was. Het was weer een mooie nieuwe weg met een hoop beloftes en kansen in het vooruitzicht. Aardige mensen die direct al veel vertrouwen in me hadden. Niet alleen in mijn kunnen maar ook in mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Ik werd vrij gelaten om mijn werk te doen waar en wanneer ik dat zelf wilde, als het maar af was. Dat was fijn. Maar toch ging het niet goed. Ook hier kon ik me niet concentreren. En bij het inwerktraject werden me dingen verteld die ik niet begreep. En waarvan ik dacht, huh, waarom snap ik dat nou niet. Zo moeilijk is dat toch niet? En weet je, als dat gebeurd is dat niet zo goed voor je zelfvertrouwen. Dus die schulp was hier ook niet ver te zoeken. Ik heb echt mijn best gedaan om dat verdomde ding uit mijn buurt te houden maar het was niet gelukt. Tijdens mijn zwangerschap, nadat ik net te lang en te hard had doorgewerkt en ik wel weer bezig was ziek te worden, werd mijn contract niet verlengd. Balen. Achteraf maar beter ook, maar wel balen. Weer een afwijzing aan mijn broek hangen.
Niet meer gewerkt
Sindsdien heb ik niet meer echt gewerkt. En ben ik cognitief nog verder achteruit gegaan dan dat ik al was. Dus wat is er nu eigenlijk nog over? Ik heb inmiddels een mooi cv opgebouwd en een hoop ervaring opgedaan. Met dat cv zou ik, mocht ik dat kunnen, misschien zo weer aan de bak kunnen. Maar wat is het nu eigenlijk nog waard? Want van het brein van toen, jong en kneedbaar, is nu niet zo heel veel meer over. Ik ben het allemaal vergeten, al die kennis en ervaring. En het werkt niet zo lang en niet zo goed meer. En daarnaast, ik moet er niet aan denken om weer te moeten beginnen waar ik 2,5 jaar geleden gestopt ben. Want het bracht brood op de plank, en er zaten heus beste dagen tussen, maar zo leuk was het nou ook weer niet.
Ondertussen weet ik ook niet hoe het verder moet. Wat ik nog ben. Wat ik nog wil en wat ik nog kan. Veel zegt mijn verstand. Ik kan veel. Maar mijn hart zegt niks. Er zijn weinig vaardigheden meer over waarmee geld te verdienen valt. En dat maakt mij verdrietig en angstig. Want dat betekent dat ik helemaal opnieuw moet beginnen. Alsof ik 17 jaar ben en moet kiezen wat ik met de rest van mijn leven moet. Alleen ben ik geen 17, ik loop al aardig tegen de 40 aan. Iemand van bijna 40 die opnieuw een loopbaan moet opbouwen. Moeilijk. Dat vind ik het. Ik zou echt niet weten waar te beginnen.
Wat ben ik nog?
Nu ben ik dus niet zoveel. Ik ben moeder vooral. En ik knutsel hier en daar wat. Grote en kleine dingen. Best leuk hoor. Maar verder is er niets. Als ik kijk naar het verleden was het ontzettend tof maar is het geweest, nu is er niets en de toekomst is leeg. En dat is eng. Er is geen toekomst. Geen doel, geen mogelijkheden en geen kansen. Die komen vast nog wel, want het leven gaat nu eenmaal door, maar nu zie ik ze even niet.
Meestal sta ik positief in het leven. Neem ik de dingen zoals ze komen en ben ik vrolijk en tevreden. Maar soms ook dus niet. Vandaag zit ik hier in het hoekje van de bank verdrietig te zijn. Met een hoofd wat niets verdragen kan door de overprikkeling en een gemoed zwaar als lood. Gelukkig heeft het schrijven wat geholpen.
Weet je wat. Ik parkeer het even. Tot nadat ik in Utah ben geweest. Dan weten we vast meer, zit mijn hoofd hopelijk beter in elkaar en vallen er misschien wel weer plannen te maken. Veel van mijn onzekerheid en angst komt door de situatie in mijn hoofd. Omdat het daar niet lekker werkt. Dat weet ik wel, maar toch. Voor nu rest het hoekje van de bank. Dus als je me zoekt…? Denkend over het verleden, heden en toekomst.
