Zou
Weet je, ik had eigenlijk op dit moment hard aan het werk moeten zijn met mijn herstel in het gebouw van CFX in Provo,Utah. Dag nummer 4 zou op dit moment bijna voorbij zijn, en het zou waarschijnlijk uitermate goed met me gaan. Natuurlijk, ik zou moe zijn, maar de dagen die ik al achter de rug zou hebben, zouden zo’n impact op me gehad hebben dat het een fijn soort vermoeidheid zou zijn. Niet het soort vermoeidheid wat ik gewend ben. Dat ik na een nachtrust van minstens 9 uur gesloopt wakker word en mezelf uit mijn bed sleep en op reserve energie de dag door beweeg. Nee, dit zou anders zijn.
Voelen
Ik voel mijn lijf en spieren, omdat ik dingen moest doen die ik niet gewend ben. Maar kan glimlachen om wat ik voel, want het is heerlijk om wat te kunnen doen. Om weer de ruimte te hebben in mijn hoofd om vooruit te kijken. Om met dit hoofd wat kennelijk toch nog met een nodige schop onder haar spreekwoordelijke kont vooruit te branden is. Dat ik daarmee wanneer ik straks thuis ben met nieuwe energie een nieuwe toekomst zou gaan creëren. Want ik zou vertrouwen hebben dat me dat gaat lukken. Een toekomst waarin ik weer productief ben en waardevol voor mezelf en de maatschappij. Het zou een heerlijk gevoel zijn. Ik zou de glimlach niet van mijn vermoeide gezicht af kunnen krijgen. Ik zie het helemaal voor me.
Diner
En ik zou wanneer deze dag voorbij zijn een hapje gaan eten in een All American Diner ergens in de buurt. Geen idee of die er echt zijn daar, maar ik stel het me zo voor. Het zou druk zijn daar, want iedereen zou het idee hebben opgevat om op donderdagavond de maaltijd te nuttigen in deze bewuste diner. Ik zou daar zijn samen met mijn vader en misschien nog wel wat Nederlanders waarmee ik samen de EPIC week beleef. Vooraf had ik via het uitwisselen van berichten al wel een indruk gekregen dat het aardige lui zijn en gelukkig zou dit in het echt ook zo zijn. We zouden in de afgelopen dagen echt een band met elkaar hebben opgebouwd. Als lotgenoten die precies weten wat de ander doormaakt en die gezamenlijk en gelijktijdig aan herstel werken op de beste plek die er ter wereld te vinden is.
Opgetogen
We zouden allemaal opgetogen zijn over wat er in ons hoofd en lichaam gebeurd was sinds de start die maandag daarvoor. Daarom zou niemand erover getwijfeld hebben om naar deze Diner te gaan waar we ons nu zouden bevinden. Alles wat ons voorheen zou hebben tegengehouden, de vermoeidheid aan het einde van de dag, de vele verschillende gesprekken die daar tegelijk gevoerd zouden worden, het geluid van de apparatuur die de koks en serveersters nodig hebben om ons eten en drinken klaar te maken en de vele geuren en indrukken die de tent doorzweven, doet nu niet meer ter zaken.
Ja, we voelen het wel, we ruiken het wel en we horen en zien het zeker allemaal wel. Ik stel me zo voor dat het heus niet zo zou zijn als een paar jaar geleden, maar het zou heel goed te behappen zijn. Heel dragelijk en zelfs ontzettend plezierig om samen met mensen in een drukke horeca gelegenheid te zijn. Te praten, te lachen, te eten en dat allemaal tegelijk. Het zou geweldig zijn, daar in die All American Diner, precies zoals je die in de films ziet. Het zou zijn alsof het de normaalste zaak van de wereld was, alsof we al die jaren nooit anders gedaan hebben.
Helaas
Maar helaas ben ik nu niet in Utah. Niet in een Diner. En helaas heb ik de mensen waarmee ik al zoveel berichten heb uitgewisseld nog nooit in het echt gezien. Ik betwijfel of dat ooit nog zal gebeuren. Ik word nog steeds dagelijks moe wakker en ik ga nog moeier vaak halverwege de avond alweer naar bed. Het is dat naar een restaurant gaan voor niemand kan, anders had ik daar ook nog over kunnen klagen. Dat iedereen dat maar kan doen en ik niet.
Missen
Ik mis wat had kunnen zijn, hoe ik nu had kunnen zijn. Ik mis wie ik was en wat ik kon en ik heb daar verdriet om. Gelukkig duurt deze periode, hoe uitzichtloos hij er nu ook uit ziet, ook niet voor eeuwig en zal er een moment komen dat wat had kunnen zijn ook echt zal gaan gebeuren. Het is alleen een beetje jammer dat ik daar nog even op moet wachten. Maar dan wordt het vet!