Vroeg opstaan

We zijn vertrokken! Het was vroeg opstaan, op de dag dat we vertrokken naar Utah. Natuurlijk kijk ik al anderhalf jaar uit naar deze dag, maar toch zag ik er als een berg tegenop. Het missen van Sander, het missen van mijn kinderen en het lijfelijk zo ver weg van ze zijn. Het voelde een beetje alsof ik mijn hart bij ze achterliet.

Maar ik ga niet zonder reden of voor m’n plezier. Hoewel we natuurlijk wel zoveel mogelijk plezier gaan beleven. Al bijna 2 jaar heb ik gewacht totdat we eindelijk deze reis konden maken. Dus op die manier keek ik er enorm naar uit.

Toch heb ik de afgelopen week verschillende keren tegen Sander gezegd: ‘Als je denkt dat je het niet aan kan alleen, hoef je het maar te zeggen hè? Dan blijf ik thuis!’. Grote onzin natuurlijk, maar het geeft wel aan dat ik het weggaan heel erg moeilijk vind. De ochtend van ons vertrek werd het alleen maar lastiger eigenlijk. Brent had het feit de laatste dagen, ondanks dat het veelvuldig ter sprake kwam, een beetje genegeerd. Logisch ook, het is niet goed te bevatten voor zo’n jong kind om te begrijpen wat het inhoud om lang weg te zijn. Maar dat betekende dus wel dat het op de ochtend zelf hard binnenkwam en dat er tranen met tuiten werden gehuild, niet in de laatste plaats door mij.

M’n arme jongetje. En meisje ook hoor, maar die kan het concept helemaal niet overzien, dus die heeft er minder last van gelukkig. En Sander natuurlijk ook, die het bedrijf gezin (wel met hulp hier en daar natuurlijk) in z’n eentje moet runnen. Ik zal ze ontzettend, vreselijk, waanzinnig missen.

Eenmaal onderweg

Toen we eenmaal in de auto zaten ging het gelukkig beter. Het was prachtig onderweg met de zonsopkomst en de laaghangende mist. Op Schiphol werden we door mijn moeder afgezet op de kiss and ride. En zo ging het dus ook: uitpakken, kiss and ride.

Dus wij deden ons mondkapje op en gingen naar binnen. Het was ontzettend rustig binnen! Geen hordes mensen, geen lawaai, geen rijen. We hoefde ook maar heel even te wachten om onze koffers in te leveren en toen werden we naar de balie van de special assistance verwezen. Vanwege de overstap die we zouden moeten maken en de lengte van de reis leek ons dat wel verstandig. Dat zou een hoop stress en nadenken schelen. Eenmaal aangemeld werden we opgehaald door een jonge vrouw die ons Schiphol door loodste en ons precies bracht waar we wilde zijn.

De eerste stop was de KLM service balie om te informeren of het mogelijk was om onze stoelen van de 10 uur durende vlucht naar Seattle te upgraden naar Comfort+. Het was wat werk voor de mevrouw achter de balie, maar het was gelukt. Toen werden we door de assistentie in luxe per wagentje naar de gate gereden. Eenmaal daar aangekomen werd er gevraagd maar onze COVID test en verklaring en mochten we tijdens het boarden langs de lange rij het vliegtuig in stappen. Net als op Schiphol zelf, was het in het vliegtuig ook best rustig. Zowel de rij voor als na ons was leeg dus konden we zonder schuldgevoel onze stoel helemaal naar achteren zetten.

Opstijgen

Toen we opstegen had ik het weer even lastig. Emotioneel, omdat we nu echt niet meer terug konden, en lichamelijk omdat mijn evenwichtsorgaan behoorlijk in de war is door de hersenletsel. Maar zolang ik maar niet m’n hoofd draaide om naar buiten te kijken ging het goed. En toen het vliegtuig eenmaal op hoogte was was er niets meer aan de hand.

10 uur zitten is best lang. Na een uur of 5 hadden we het eigenlijk alweer gehad. Daarom waren we des te blij dat we een upgrade van onze stoelen hadden genomen. Die extra paar centimeters hebben enorm verschil gemaakt. Veel meer ervaren reizigers hadden een stoel in het midden van het vliegtuig genomen. Doordat het zo rustig was hadden zij de hele rij van vier stoelen voor zichzelf waardoor ze konden liggen. Misschien iets voor de terugweg…

Aangekomen in Seattle

In de ochtend, plaatselijke tijd, kwamen we aan in Seattle. Prachtig om te zien vanuit de lucht. Het is er heel mooi groen met mooie bomen overal. We hebben zelfs vanuit de verte een glimp op kunnen vangen van the Needle, die ik vaak op tv voorbij heb zien komen in mijn Grace Anatomy periode.

Het vliegveld zelf was daarentegen een enorme verwaarloosde toestand. En onze boarding pass gaf ook weinig aanwijzingen over waar we naar toe moesten. Daarom waren we ontzettend blij dat er iemand klaar stond om ons te begeleiden. We hoefden hem maar te volgen (zelfs een trein in op het vliegtuig die eigenlijk gewoon op een Amsterdamse metro leek) naar de plekken waar we heen moesten. In tegenstelling tot Schiphol was het hier wel druk maar we konden vanwege onze begeleider alle rijen voorbij lopen. Tas half uitpakken en schoenen uit bij het controle punt en de strenge meneer te woord staan over het ‘waarom zijn jullie hier’ bij customs. Toen we daar heel even wachtte op onze beurt vroeg een beveiliger waar we naartoe gingen. Toen hij Utah zag staan op ons kaartje wist hij gelijk waar we heen gingen. Want hij had al verschillende van ons ‘Dutchies’ voorbij zien komen op ‘zijn’ luchthaven. Zo grappig.

Met deze vlotte doorgang op dit verlopen vliegveld hadden we nog ruim 2 uur voordat ons volgende vliegtuig zou vertrekken. Dus hebben we die tijd even genomen om wat te eten in een restaurantje en om het thuisfront te laten weten dat we goed in Amerika waren aangekomen. Dit was onze eerste ervaring met het geven van tips. ?

De vlucht naar Salt Lake City

Toen we eenmaal in het vliegtuig naar Salt Lake City zaten werd het pas echt duidelijk hoe fijn de Comfort+ van onze vorige vlucht geweest was. We zaten als sardientjes. Maar dat gaf niet, het was toch maar voor anderhalf uur.

Maar dat had dan ook niet langer moeten duren… Een van de bandjes waar ik vroeger wel eens mee speelde had een nummer wat heette ‘Bumpy Airlines’. Nou, dat was hier enorm van toepassing. Met mijn redelijk goede ervaring van de vorige vlucht keek ik bij het opstijgen toch even naar buiten, maar dat was gauw over. De hele reis heb ik verder met mijn hoofd zover als dat mogelijk was naar voren gehangen, om de net geconsumeerde lunch vooral binnen te kunnen houden. Met al mijn concentratie en wilskracht is dat gelukt, maar wel met als resultaat dat ik bij de landing eigenlijk niet meer goed op m’n benen kon staan. Laat staan het overigens prachtige nieuwe vliegveld van SLC te doorkruisen met koffer en handbagage.

Gelukkig dan ook stond er buiten het vliegtuig weer iemand van de special assistance. Niet specifiek voor mij deze keer, maar hij was desondanks meer dan behulpzaam om mij in zijn rolstoel (drempeltje voor mij) en mijn vader ernaast dravend, in een rotgang naar de uitgang te loodsen. De koffer kwamen op het moment dat we eraan kwamen de band op gerold. Toen we die hadden reedt hij mij verder naar de balies van de autoverhuur. Terwijl we stonden te wachten vertelde hij me dat hij de manager was van de Special Assistance op dit vliegveld dus dat hij alle tijd van de wereld had. Hij had het tenslotte voor het zeggen. Wat een aardige man was dat, ik ben stom genoeg vergeten te vragen hoe hij heet. Niet dat ik dat onthouden zou hebben, maar goed… Hij heeft me tot naast onze huurauto gebracht en de koffers in de kofferbak gelegd. Wat een service, het was onmisbaar. Niets dan lof voor alle mensen die ons geholpen hebben tijdens deze reis.

Met de auto naar ons huis

Toen reden we de Amerikaanse wegen op. Bordjes als ‘one way lane’ zagen we in het echt en de snelweg was precies zoals in de films. Schreeuwerig met grote reclameborden aan alle kanten waarop geadverteerd werd voor letselschadeadvocaten; ‘Better Call Saul!’ Links en rechts werden we ingehaald door auto’s en vrachtwagens van een enorm formaat die ook echt heel hard reden. Het was inmiddels rush hour dus we hebben wat file gezien onderweg. Maar uiteindelijk kwamen we aan bij ons huis. Een leuk huis in een ruime en rustige buurt. We hebben allebei onze eigen slaapkamer met een groot bed erin. Ik heb een badkamer met een douche en bubbelbad. We hebben een woonkamer met keuken en een patio waar we buiten kunnen zitten. Het interieur is een beetje gedateerd en bruin, daar gaan we morgen even wat aan doen zover dat mogelijk is, maar het is comfortabel. Dit komt wel goed. Ik ben deze eerste dag hier al om half 5 wakker terwijl ik dit schrijf. Ik ga toch nog even wat proberen te slapen. Misschien lukt het!

Ga jij binnenkort ook richting Utah en lijkt jou special assistance ook wel prettig? Hier kan je dat op de site van schiphol aanvragen.

En wil je meer lezen over de avonturen in Utah? Dan kan je hier terecht!

Tot de volgende blog!